Bir gecede her şey değişti. O uğultuyu, o çöküş anını hâlâ kulaklarımda hissediyorum. Evim gitti, sokağım yok oldu, çocukluğumun geçtiği duvarlar yerle bir oldu. Soğuk bir sabaha uyandım, ama artık evim yoktu. Bir battaniyenin altına sığdırdım koca bir hayatı. Ne zaman sıcak bir çay içsem, suçluluk duyuyorum… çünkü yanımda biri daha var, o içemiyor. Gece çöktüğünde en çok sessizlik korkutuyor insanı. Çünkü artık her sessizlik, birilerini daha kaybetmiş olabiliriz anlamına geliyor. Unutulmak istemiyoruz. Sadece bir çadır ya da yardım değil; bir merhaba, bir “yanındayız” bile içimizi ısıtıyor. Biz hâlâ buradayız. Yaşıyoruz, ama içimizde bir parçamız hâlâ o enkazda kaldı…

Bugün, yıkıntılar arasında kaybolmuş hayatımın izlerini toplamaya çalışıyorum. Her adımda, geçmişin acıları ve kayıpların derin yaraları kendini hatırlatıyor; fakat her an, dayanışmanın ve umudun bir nebze olsun ışık tuttuğunu hissediyorum. Yıkılmış duvarların ardında, geleceğe dair sessiz bir söz saklı; yeniden inşa etme cesaretimiz, yaşanmışlıkların üzerine serilen umut dolu bir geleceğin temellerini atıyor.

“O gece uyuyamamıştım. Sanki içime doğmuş gibi… Saat 4’e doğru gözüm tam kapanacakken yer sallanmaya başladı. Kızım hemen çığlık atarak uyanmıştı. Oğlumun yatağına koşmak istedim ama duvar sallanıyordu, yer yarılacak sandım. Karanlık, soğuk, çığlıklar… Eşim bizi zor da olsa dışarı çıkardı. Üzerimizde sadece pijamalarımız vardı. Apartmanımız yıkılmadı ama hemen yanındaki bina gözümüzün önünde çöktü. Sabah olduğunda şehrimiz tanınmaz haldeydi. O günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı.”

“Telefonumun şarjı bitmişti. Ertesi gün sınavım vardı, o yüzden erken yatmıştım. Sallantıyla uyandım ama önce rüya sandım. Sonra dolabın üstündeki kitaplar başıma düştü. Annem bağırıyordu. Babam, kardeşimi sırtına alıp hepimizi apartmandan çıkardı. Biz dışarı çıktığımızda sokakta insanlar çırılçıplak, çocuklar ağlıyordu. Okulum yıkıldı. Sınıf arkadaşlarımdan haber alamadık bir süre. Bazıları artık yok. O sınav hiç olmadı… Hayat artık başka bir sınav gibi.”

“Yurt odamda yalnızdım. Binada sadece birkaç kişi kalmıştı çünkü tatildi. Depremle birlikte elektrikler kesildi. Karanlıkta ne yapacağımı bilemedim. Yatağın yanına, 'hayat üçgeni' dediğimiz pozisyona geçmeye çalıştım. Binamız hasar aldı ama çökmemişti. Sabah olduğunda sokakta sadece enkaz vardı. O gün sadece binalar değil, hayallerimiz de çöktü. Şehirde artık sokaklar bile sessizdi.”