Bir gecede her şey değişti. O uğultuyu, o çöküş anını hâlâ kulaklarımda hissediyorum. Evim gitti, sokağım yok oldu, çocukluğumun geçtiği duvarlar yerle bir oldu. Soğuk bir sabaha uyandım, ama artık evim yoktu. Bir battaniyenin altına sığdırdım koca bir hayatı. Ne zaman sıcak bir çay içsem, suçluluk duyuyorum… çünkü yanımda biri daha var, o içemiyor. Gece çöktüğünde en çok sessizlik korkutuyor insanı. Çünkü artık her sessizlik, birilerini daha kaybetmiş olabiliriz anlamına geliyor. Unutulmak istemiyoruz. Sadece bir çadır ya da yardım değil; bir merhaba, bir “yanındayız” bile içimizi ısıtıyor. Biz hâlâ buradayız. Yaşıyoruz, ama içimizde bir parçamız hâlâ o enkazda kaldı…

Bugün, yıkıntılar arasında kaybolmuş hayatımın izlerini toplamaya çalışıyorum. Her adımda, geçmişin acıları ve kayıpların derin yaraları kendini hatırlatıyor; fakat her an, dayanışmanın ve umudun bir nebze olsun ışık tuttuğunu hissediyorum. Yıkılmış duvarların ardında, geleceğe dair sessiz bir söz saklı; yeniden inşa etme cesaretimiz, yaşanmışlıkların üzerine serilen umut dolu bir geleceğin temellerini atıyor.